پائول پیلار، استاد دانشگاه جورج تاون در نشنال اینترست نوشت؛ تمدید مذاکرات هستهای با ایران با دیگر موضوعاتی که هم اکنون رئوس خبری رسانههاي جهان را به خود اختصاص داده، رقابت میکند. توافق بر سر ادامه مذاکرات و تعهدات مربوط به برنامه اقدام مشترک ژنو، واکنشهای متفاوتی را به همراه داشته است.
به گزارش دیپلماسی ایرانی، اما پیش از هر چیز باید به پنج نکته کلیدی در مورد تمدید مذاکرات توجه کرد.
اول، تمدید مذاکرات ادامه روند مذاکرهای را ممکن میکند. پیشرفتی که تاکنون صورت گرفته قابل توجه بوده است و شاید عده اندکی میتوانستند سال گذشته این میزان پیشرفت را پیشبینی کنند. همانگونه که جان کری، وزیر خارجه آمریکا روز جمعه اعلام کرد، کمتر از یک سال پیش بود که وزرای خارجه ایران و آمریکا برای نخستین بار پس از سه دهه با یکدیگر ملاقات کردند. یکی از عمده ترین عواملی که موجب این تحول شد، روی کار آمدن دولت میانهرو حسن روحانی بود که تفاوتهای آشکاری با دولت تندرو احمدی نژاد دارد. از سوی دیگر ایالات متحده نیز نشان داده است که میخواهد از این فرصت برای به نتیجه رسیدن مذاکرات استفاده کند. مذاکرات از مرحلهای که هیچ تفاهمي وجود نداشت به یک توافق مقدماتی رسید و سپس به تلاش برای دستیابی به توافق نهایی منجر شد. البته هنوز برخی اختلاف نظرها وجود دارد که باید در مورد آنها مذاکره کرد.
دوم، نیاز به تمدید مذاکرات تعجببرانگیز نیست. در واقع برنامه اقدام مشترک ژنو تمدید مذاکرات را پیشبینی کرده بود. اکنون نیز مذاکرات طبق همان جدول زمانی پیشبینی شده تمدید شده است.
سوم، هر دو طرف به طور جدی در حال مذاکره هستند. طرف ایرانی جدیت خود را از طریق پایبندی به تعهداتش نشان داده و تاکنون چنین سطحی از همکاری بی سابقه بوده است.
چهارم، ایران هم اکنون بزرگترین انگیزه را برای به نتیجه رسیدن مذاکرات دارد. زيرا حسن روحانی، رئیسجمهور ایران برای عمل به وعدههای خود در زمینه بهبود وضعیت معیشتی مردم به لغو تحریمها نیاز دارد و این تنها از طریق توافق هستهای با جامعه بینالمللی میسر است.
پنجم، دیپلماسی همچنان مطمئن ترین راه برای حذف خطر هستهای شدن ایران به شمار میرود. تمدید مذاکرات نیز این واقعیت را تغییر نمیدهد. توافق مذاکرهای بر سر برنامههای هستهای ایران امکان نظارتهای گستردهتر بر فعالیتهای هستهای این کشور را فراهم میکند و در مقابل به ایران امتیازهایی ارائه میکند که انگیزه لازم برای پایبندی به توافق نهایی را به تهران میدهد. بدون توافق نهایی، میزان نظارتها بر برنامههای هستهای ایران بهطور ملموسی کاهش مییابد و به این ترتیب اطمینان از ماهیت صلح آمیز فعالیتهای هستهای تهران که دغدغه اصلی جهان به شمار میرود، دشوار و دشوارتر خواهد شد.
ارسال نظر
اخبار روز
خبرنامه