لطفاً کمی متواضعانه نگاهی به پایین پایتان بندازید

دولت آمریکا پس از پذیرفتن شرایط و قبول آن شروع به اصلاح برخی ساختارها و بسته های حمایتی کرد که یکی از آن ها کمک به خودروسازان آمریکایی را شامل می گردید. دولت آمریکا حدود 70 میلیارد دلار به جنرال موتورز و کرایسلر که بیش از 200 هزار کارگر داشت کمک کرد تا این دو شرکت سرپا بایستند تا بتوانند این دوره گذار را پشت سر بگذارند.

حال در دوران رکود اقتصاد ایران، دولت روحانی نیز اقدامی مشابه انجام داد و قرعه بسته خروج از رکود این بار به نام خودروسازان درآمد و بانک مرکزی نزدیک به 3000 میلیارد تومان به این گروه اختصاص داد.

اما با کمی ریزبینی به این دو بند، می توانیم بگوییم هر گردی گردو نیست و لزوماً نسخه آمریکایی برای ما نمی تواند مفید باشد.

کیفیت پایین خودروهای تولیدی داخلی، وابسته بودن قطعات و مونتاژی بودن برخی خودروها، عدم تنوع پس از گذران سالیان متمادی، مصرف سوخت بالا و عدم توان رقابت در داخل کشور و منطقه و سیستم فشل مدیریتی برد این بسته حمایتی رو کوتاه کرد.

شاید بتوان بطور قطع به یقین گفت بدترین انتخاب برای بسته خروج از رکود گروه خودروسازان بود.

بسیاری مقالات در مذمت این طرح گفته شده است و ما نمی خواهیم بیش از این به این موضوع بپردازیم. نقد منصفانه ایی انجام دادیم و زین پس به جای غر زدن می خواهیم به بسته های جایگزین بپردازیم.

دولت بارها اعلام کرده که توان خود را معطوف به خروج کشور از رکود، رشد اقتصادی، کاهش معضل بیکاری و همچنین احیای صنایع و رونق بورس می خواهد بکند.

پس لطفا کمی متواضعانه نگاهی به پایین پایتان بندازید و متروسازان را دریابید.

طرح و گسترش خطوط مترو از دیرباز مورد توجه دولت، مجلس و شهرداری بوده و همدلی کامل بین قوای نظام در این مبحث وجود دارد. جالب است بدانیم که صنعت مترو را در حال حاضر در کشورمان می توانیم در سرفصل پروژه های عمرانی تعریف کنیم.

اگر وام به جای خودروسازان به شرکت های پیمانکاری مترو تعلق می گرفت این شرکت ها می توانستند لااقل یک نفسی تازه کنند و ادامه مسیر را با قدرت پیش ببرند.

مگر نه این است که در ساخت خطوط مترو نیازمند بتن ریزی و استفاده از سیمان که صنعت مادر هست وجود دارد. نگاه گذرایی به صنایع سیمانی نشان می دهد این گروه با انبارهایی لبالب پر مواجه هستند و برخی شرکت ها کوره های خود را از مدار خارج نموده اند.

مگر نه این است که برای گسترش مترو نیاز به فولاد و میلگرد وجود دارد و مگر نه این است که ایستگاه های مترو نیازمند کاشی و سرامیک برای تجهیز هستند.

پس از حفر تونل برای راه اندازی نیازمند ترانس ها، پست های برق و کابل های و خطوط فشار قوی و ضعیف هستیم. آیا نمی توانستیم با این کار کمکی به صنایع برقی مان بکنیم.

مگر نه این است که مي توان از شرکت مپنا که اتفاقا یکی از شرکت های بزرگ بورسی نیز هست و در زمینه لوکوموتیوهای مترو و تعمیر و نگهداری خطوط مترو دستاوردهایی دارد، کمک گرفته شود.

آیا نمی توانستیم به شرکت واگن پارس کمک کنیم تا واگن های مورد نیاز مترو را ساخته و تحویل دهد و این صنعت کاملا بومی گردد.

و آیا شرکت ذوب آهن که در تلاش هست با کمک متخصصین داخلی صنعت ریل سازی را متحول کند و تولیدات استاندارد برای بازارهای جهانی بسازد به نیاز متروسازان پاسخ بگوید.

کشور ما یکی از مصرف کنندگان بالای انرژی و بنزین محسوب می شود و بارها دولت به خاطر یارانه و واردات بنزین گله مند بوده، آیا نمی توانست با این کار کمکی به حل کاهش مصرف سوخت و پایین آوردن میزان آلایندگی و کاهش ترافیک کند.

و نکته جالب توجه به گفته مدیران وزارت نفت، ایران جزو بیشترین تولیدکنندگان گازهای گلخانه ایی است و در صورتی که نتواند تا سال 2018 این میزان را کاهش دهد، مشمول جریمه های سنگین و حتی مالیات بر فروش نفت می شود. در چنین شرایطی دولت با تخصیص وام به خودروسازان جاده را برعکس طی می کند.

با مروری چند باره بر صنایع دخیل در این پروژه ملی می توانیم شاهد باشیم که اکثر صنایع که اتفاقا در بازار سرمایه نیز حضور دارند به نوعی به چرخه تولید برمی گردند و رونق در صنعت جای رکود را می گیرد. در چنین فضایی است که سرمایه گذار داخلی و خارجی با امیدواری و چشم انداز مثبت راضی می شود، سرمایه خود را به سمت صنعت و بورس روانه کند.

امیدواریم که مدیران کشور برای خروج از بحران رکود نگاهی ویژه به این صنعت داشته باشند. زیرا که نوشدارو پس از مرگ سهراب فایده ایی ندارد.

علي پروين

مدیر تحلیل کارگزاری پارس ایده بنیان

جهت عضويت در كانال تلگرام #اخبار #اقتصادي #بورس_نيوز روي لينك زير كليك كنيد و گزينه JOIN را بزنيد.