برقراری دوباره ارتباط ایران با بیش از 52 درصد اقتصاد جهان

سهم دلواپسان از ریاضت اقتصادی چقدر است؟ این سوالی است که این روزها در مقابل رفتار برخی دلواپسان که با روند مذاکرات و توافق هسته ای به دست آمده مخالفت های بسیاری کرده و از ضرورت تحمل مشکلات اقتصادی توسط مردم دم می زنند، مطرح می شود.

به گزارش بورس نیوز، این گروه در حالی پس از حصول توافق هسته ای بیکار ننشسته اند، بلکه به موضوعات اقتصادی کوچ کرده اند که نگاهی به اندازه و سهم تولید ناخالص اسمی یعنی نوعی از GDP که با تورم تطبیق داده نشده، به وضوح می تواند بیان گر واقعیت موجود بوده و پاسخ مناسبی به دلواپسان باشد تا شاید هواداران عدم توافق به این امر بایندیشند که سهم خودشان از این ریاضت ملی چیست؟ حال آنکه در حالی این گروه بر طبل بی اهمیت بودن لغو تحریم ها می کوبند که بنا بر اتفاقات سال های اخیر بعید نیست خودشان از فردای لغو عملی تحریم ها و اجرایی شدن توافق برجام در صف نخست سهم خواهی از منابع مالی آزاد شده بایستند تا این دارایی های بلوکه شده را همچون گوشت قربانی میان خود تقسیم کنند.

اما تصویر ذیل پاسخ دندان شکنی است به این دلواپسان که طی دوره مذاکرات و حتی در لحظات پیشین اعلام توافق نهایی تنها شعار بی تأثیری تحریم ها را سر می دادند.

همانطور که در این تصویر مشاهده می شود سهم ایران از تولید ناخالص اسمی در اقتصاد جهانی تنها به 0.54 درصد محدود شده است.

اما نکته اینجاست که کشوری همچون آمریکا به تنهایی بیش از 23 درصد از کل تولید ناخالص داخلی اسمی اقتصاد جهانی را در اختیار داشته و پس از آن چین حدود 14 درصد از کل مساحت این دایره را در بر گرفته است.

به عبارتی با اندکی تأمل می توان دید که ایران در حالی با گروه 1+5 به توافق رسیده که کشورهای عضو آن یعنی آمریکا، روسیه، چین، بریتانیا و فرانسه به اضافه کشور آلمان در مجموع بیش از 52 درصد از کل GDP اقتصاد جهانی را به خود اختصاص داده اند. بر همین اساس در حالی دلواپسان بر عدم توافق در مذاکرات و بی تأثیری تحریم ها همزمان با لزوم تحمل شرایط ریاضت اقتصادی توسط مردم پا فشاری می کردند که ایران در حال گفتگو با کشورهایی بود که بیش از نیمی از اقتصاد دنیا را به تنهایی می چرخانند و این شش قدرت بزرگ با متحدان خود رقم بیشتری را نیز در بر می گیرند.

گرچه نمی توان ظرفیت ها و پتانسیل های بالای اقتصادی ایران را در عرصه اقتصاد جهانی از نظر دور داشت و این توافق زمینه ها و فرصت های لازم جهت ورود سرمایه گذاران را به چنین بازاری فراهم می سازد، اما قطع به یقین این کشور ما است که به اقتصاد شش کشور قدرتمند و برتر جهان وابسته بوده و از برقراری ارتباط با آنها منتفع می شود؛ بطوریکه به وضوح مشخص است که اقتصادی با حجم و اندازه 0.54 درصدی در GDP کل جهان نمی توانند چندان اثری بر کشورهایی با اقتصاد در این وسعت اعمال کند. آنچنان که نمی توان گفت تحریم ها مانعی بوده تا آنها از مزایای حضور در چنین اقتصادی بی بهره باشند.

هم اکنون نیز وقت آن فرا رسیده که با توجه به حصول توافق نهایی در مذاکرات هسته ای به جای اظهار نگرانی و دلواپسی به دنبال مدل های همکاری اقتصادی در شرایط پساتحریم باشیم. چرا که بررسی های تاریخی نیز نشان می دهد که در اعصار گذشته کشورهای قدرتمندی بوده اند که امروز دیگر نام آنها در میان کشورهای ثروتمند وجود ندارد و بر عکس کشوری همانند آمریکا به آنچنان قدرت و جایگاهی رسیده که به تنهایی یک چهارم از تولید نا خالص داخلی جهان را عرضه می کند.