داستان الماس‌های طبیعی، از اتم‌های کربنی آغاز می‌شود که در میان انبوهی از سنگ‌های موسوم به زنولیت و حدود 160 کیلومتر زیر زمین، به شدت، فشرده می‌شوند. زنولیت ها در دمای حدود 1100 درجه سانتیگراد پخته می‌شوند و سپس با جریانی از گدازه‌ها به سطح زمین می‌رسند. حالا کربن‌های درون زنولیت ها در لبه‌های یک مجرای هویج مانند، سرد شده و به الماس تبدیل می‌شوند.

از سال 1954، الماس با رنگ‌ها و خلوص مختلف در آزمایشگاه ساخته شد.

مشهورترین روش برایساخت الماس مصنوعی، تجزیه بخار شیمیایی (CVD) نام دارد که با دانه‌های بسیار زیر الماس آغاز می‌شود.

هر یک از این دانه‌های ریز، دقیقا ساختاری مانند الماس دارد، یعنی از شبکه‌های تکرارشده اتم‌های کربن، ساخته شده است.

طبق آزمایش‌های کمپانی Pure Grown Diamonds، برای ساخت یک الماس مصنوعی در ابعاد قابل توجه،حدود 10 تا 12 هفته وقت، لازم است که نسبت به زمان ساخت یک الماس طبیعی، عملا یک چشم برهم زدن به حساب می‌آید! به همین دلیلاست که لئوناردو دی کاپریو و ده‌ها میلیاردر در صنعت الماس مصنوعی در کمپانیDiamond Foundryسرمایه گذاری کرده‌اند. در واقع لئوناردو دی کاپریو پس از باری در فیلم مشهور الماس خونین در سال 2006، وارد صنعت الماس شد.

الماس مصنوعی رشد می‌کند و سپس به کمک یک لیزر پرقدرت به شکل‌های مختلف، بریده می‌شود.

در اکثر موارد و به منظور بیشترین بهره وری، الماس مصنوعی به شکل مربعی بریده می‌شود.

در مرحله بعد، کارگران ماهر، الماس مصنوعی را درست مانند الماس طبیعی، صیقل می‌دهند.

سپس به کمک یک لیزر، روی الماس‌های با عیار بالای 1/4، یک عدد، ثبت شده و در نهایت آنها را بر اساس رنگ، برش، عیار و وضوح دسته بندی می‌کنند.

الماس مصنوعی به عنوان یک سنگگرانبها و مقاوم به خرده فروشی‌ها، فروخته می‌شود.

الماس‌های ارزانتر را می‌توانید خارج از جواهرفروشی‌ها هم پیدا کنید، مثلاً الماس‌های سر دریل که برای خراشیدن شیشه به کار می‌روند.

شکل زیر یک الماس ویفری را نشان می‌دهد که در سیستم‌های راداری، دستگاه‌های ارتباطی و رادیو تلسکوپ‌هابه کار می‌رود.

گونه‌های دیگر الماس، مانند این صفحه تخت را می‌توان در تولید لنز، لیزر و دوربین‌های مادون قرمز استفاده کرد.

الماس مصنوعی را حتی می‌توان در ساخت بلندگوهای قوی استفاده کرد.