تاملی بر بازتاب تصادف دلخراش قم در جهان

روزنامه‌ها را که ورق می‌زنیم، نقل قولی از جانب یک مسئول ذکر شده است که امیدواریم تکذیب شود: «من با اتوبوس ... [مدل اتوبوس ذکر شده است] مسافرت نخواهم کرد!»؛ اظهار نظری که اگر نگوییم اوج خودخواهی ایشان را نشان می‌دهد، دست کم اثری از مسئولیت پذیری در آن به چشم نخورده و نمی‌توان دورنمایی خوبی از آن متصور بود. 

به گزارش «تابناک»، برخورد مرگبار دو دستگاه اتوبوس در اتوبان قم-تهران و کشته شدن 44 (و به روایتی 45) تن از سرنشينان آن ها، به قدری عجیب و مهیب بود که به سرعت در رسانه‌های جهان بازتاب یافت.

خبرگزاري آسوشيتدپرس با انتشار خبر برخورد مرگبار اين دو دستگاه اتوبوس، به تشریح جزئیات ماجرا پرداخت و نوشت: آمارها در اين کشور حاکي از آن است که هر ساله در ايران بیش از 20 هزار تن جان خود را در سوانح رانندگي از دست مي دهند.

 

خبرگزاري شينهوا نه تنها خبر اين حادثه و جزئيات آن را منتشر کرد بلکه گزارش‌های تصویری مفصلی از بقایای برجا مانده از اتوبوس‌ها در محل رویداد و همچنین بازماندگان مجروح این حادثه تلخ در بیمارستان  منتشر کرد و نوشت: نقص فني خودروها و عدم مهارت کافي رانندگان از جمله عوامل بروز سوانح رانندگي در ایران هستند. 

 

گلوبال پست آمریکا نیز با پوشش خبر این رویداد، ایران را رکورددار آمار جان باختگان حوادث جاده‌ای در جهان خواند.

 

بی بی سی هم با پرداختن به این خبر و جزئیات آن، آمار جان باختگان سوانح جاده ای در کشورمان را حدود 28 هزار تن در سال 1369 (1990 میلادی) ذکر کرد تا تاکیدی بر کاهش این آمار طی سالهای گذشته و بهبود آمار داشته باشد.

 

علاوه بر این خبرگزاری‌ها، بسیاری دیگر از خبرگزاری‌ها و سایت‌های خبری در اقصی نقاط جهان خبر رویداد دردناک به وقوع پیوسته در اتوبان قم-تهران را بازانتشار دادند. البته رسانه‌های کشورهای همسایه نیز به طور ویژه تر جزئیات این حادثه را پوشش دادند تا دست کم دریابیم که بی دلیل نبوده رئیس پلیس راهور ناجا این رویداد را نادر توصیف کرده است.

بدین ترتیب نه تنها می‌بایست علل وقوع رویدادی چنین دردناک کنکاش شده و با عوامل موثر در شکل گیری آن به شدت برخورد کرد، بلکه باید توجه داشت که مبادا وسعت این رویداد سبب شود که انرژی مسئولان صرف پیگیری تصادفی شود که با همه دردناکی، رخ داده و قابل جبران نیست بلکه باید بیاندیشیم که چگونه می‌توان کاری کرد که شتاب روند مثبت کاهش آمار جان باختگان سوانح رانندگی در کشورمان طی سالهای گذشته، افزایش یافته و اقدامات پیشگیرانه مصمم تر پیگیری شود.

اگر از این منظر به رویداد تلخ اتوبان قم-تهران توجه کنیم، نیازمند هدف گذاری دراز مدت و کوتاه مدت خواهیم بود تا نه تنها ضرورت گسترش حمل و نقل ریلی (بلند مدت) و عقب ماندگی در این زمینه جلوه‌گر شده و مورد نقد قرار گیرد، بلکه محقق نشدن اهداف کوتاه مدت تعریف شده‌ای همچون ارتقا ایمنی خودروها (مثل تجهیز خودروهای سواری به کیسه هوا که سالها پیش مصوب شده ولی اجرایی نشده است!) نگران کننده تر از همیشه نمود بیابد.

اینجاست که باید از مسئولانی که به خبر دردناک روز گذشته واکنش نشان داده‌اند –و چه بسا به مسئولانی که حتی از واکنش نشان دادن هم دریغ ورزیده‌اند،- طلب کنیم که برنامه شان برای اجرایی کردن اهداف بلند مدت و کوتاه مدت را منتشر کنند تا مایه امیدواری شود وگرنه کم نداشته‌ایم حوادثی که دردناک بوده‌اند و بعد از وقوع، وعده های فراوانی درباره‌شان داده شده است؛ ماجرای اتوبوس دانش آموزان بروجنی و یا ذوب شدن پوست دانش آموزان شین آبادی را که یادتان هست؟!