سخنرانی امسال روحانی در سازمان ملل نسبت به سال گذشته، از منظر زبان و نحوه‌ی ارائه، پیشرفتی عظیم محسوب می‌شود.
اولین سخنرانی بین‌المللی سرتاسر دیپلماتیک و غیر ایدئولوژیک جمهوری اسلامی در ۳۵ سال گذشته. ساعت‌های متمادی جلسات رو در رو در این یک سال با همتایان غربی در این ایدئولوژی‌زدایی یا لااقل اموختن ارائه‌ی غیرایدئولوژیک مواضع سیاسی یک حکومت بی‌تاثیر نبوده‌است.
موفقیت این سخنرانی در تبدیل داعش از نقطه‌ی ضعف و خطری امنیتی برای ایران به نقطه‌ی قوت ایران بود. روحانی نه از منظر فیلسوف گفتگوی تمدن‌ها و نه از منظر منجی جهان، بلکه از منظر معامله‌گری عمل‌گرا سخن گفت.
او چنان سخن گفت که کلید مهار تروریسم افراطی در منطقه به دست ایران است و او این کلید را با غرب شریک می‌شود اگر غرب در مساله‌ی هسته‌ای همکاری کند. اشاره به ثبات حکومت‌ها هم به عنوان شرط مقدماتی دموکراسی، چه صادقانه بیان شده باشد چه ناصادقانه، امری است که در میان بسیاری از استراتژیست‌های غربی حکومت گرا (statist) و با گرایش محافظه‌کارانه پذیرفته شده و قابل قبول است. این رویکرد به روحانی اجازه خواهد داد از جواب دادن به مساله‌ی حقوق بشر بدون وارد شدن به چالشی جدی شانه خالی کند. تنها یک مساله می‌ماند. این که روحانی بتواند از موضعی چنین پرصلابت و پراطمینان در داخل کشور خودش هم سخن بگوید.
علی علیزاده
ارسال نظر
اخبار روز
خبرنامه
نظرسنجی
آیا با خرید اوراق گواهی سپرده بانکی جهش تولید عملی خواهد شد؟