مغول ها با رفتن به حمام خود را اذیت نمی کردند و جای تعجبی هم نداشت که لباس هایشان را نشویند. آن ها می گفتند وقتی قرار است لباس هایشان را بعد از مدتی دور بیندازند و لباس نو را جایگزین آن کنند چه نیازی به شستن لباس است و وقتی لباس هایشان را تغییر می دادند که کامل کهنه و پاره شده باشد، مگر در استثنائاتی مانند جشنواره ها و اعیاد که لباس های مخصوص به تن می کردند.

 مغول ها  که در طول عمر خود یک بار هم به حمام نمی رفتند، طبیعی بود که بدن آنها بوی بدی به خود بگیرد،اما مغول ها به بوی بد خود افتخار می کردند و آن را کوچک نمی شمردند. برای مثال یکی از افتخارات آنها این بود که چنگیز خان مغول لباس مندرس، پاره و زهوار دررفته خود که بوی ناخوشایندی از آن متصاعد  میشد را  به یکی از آنها هدیه بدهد.مغول ها لباس بلندی به تن می کردند که میزان بلندی  و جنس لباس (خز، پنبه، پشم، پوست و...) به وضع معیشتی و طبقه اجتماعی افراد مرتبط بود، کفش آنها اغلب از پوست گاو بود که بوی کود گاو از آن برمی خاست.