هفته نامه تجارت با انتقاد از سخنان رئیس جمهور که گفته بود" من بلد نیستم کاری به دنیا نداشته باشم و برای حل مشکلات فقط به داخل نگاه کنم" نوشت: دولت فرصت اصلاحات اقتصادی را از دست داد و با سیاست‌های خطا کشور را به عقب برگرداند. از سال ۹۲ زمینه برای اصلاح ساختارهای اقتصادی مهیا بود. سرمایه اجتماعی دولت بالا بود، برجام امضا شده و برخی از تحریم ها رفع شده بود.
شاید کمترین کار دولت واکسینه کردن نرخ ارز و تعدیل تدریجی آن بود تا تاثیر تکانه های خارجی را کمتر کند. دولت حداقل می‌توانست رفتار مالی خود را اصلاح و کسری بودجه را مدیریت کند که نکرد. در دولت اول دولت در سایه برجام نشست بدون هیچ اقدامی چرا که نفت صادر می‌شد و ارز آن به اقتصاد بر می گشت.
اولین تکانه خارجی اقتصاد ایران را متلاطم کرد و نرخ ارز جهید. پس از آن خطا پشت خطا رخ داد. کنترل دستوری نرخ ارز، پرداخت ارز ۴۲۰۰ تومانی، دخالت در بازار از یک طرف و اجرای دیر هنگام اصلاح قیمت بنزین و ... رخ داد.
هم تورم افزایش یافت و هم نرخ رشد اقتصادی کاهش یافت. دولت فرصت داشت که تأثیر تحریم‌ها را کم کند، اما با سیاست‌های خطا اقتصاد را آسیب پذیرتر کرد. نبود روابط خارجی، حتماً بر اقتصاد تأثیر منفی می‌گذارد اما ارتباط با دنیا، بدون اصلاح سیاست ها هم قطعاً بی‌ثمر است.
حالا باید یک بار دیگر پرسید اقتصاد ایران با رفع تحریم‌ها بهبود می‌یابد یا اصلاح سیاست‌های خطا؟ البته سوال دیگری هم وجود دارد، اینکه چرا حسن روحانی در ربع پایانی دولتش اعتراف می‌کند که اقتصاددان نیست و وعده هایش وعده دوران صلح بوده نه جنگ.
