یکی از موضوعاتی که در هفته‌های گذشته، در بسیاری از وبسایت‌ها و کانال‌های تلگرامی فعال در حوزه بازار سرمایه به آن پرداخته شده، نقش ریاست سازمان بورس، دولت و مجلس در شرایط کنونی بازار سرمایه می‌باشد.

اگر چه تأسیس بازار توافقی مخالفانی را در بین سفته‌بازان و یا سهام‌داران کنونی شرکت‌های فعال در بازار پایه خواهد داشت، اما آنچه مسلم است این اقدام منجر به افزایش اعتبار و اعتماد به بازار سرمایه کشور در بلندمدت خواهد شد.

اما آیا به‌راستی، صدور تعداد بالای مجوز‌های صندوق‌های با درآمد ثابت، صندوق‌های در سهام، صندوق‌های مختلط، صندوق‌های بخشی، صندوق‌های اهرمی، صندوق‌های جسورانه و... برای نهاد‌های مالی، نقشی در بهبود سرمایه‌گذاری و توسعه بازار سرمایه کشور ایفا کرده است و یا بانک‌ها (به دلیل دورزدن محدودیت‌های بانک مرکزی از طریق جذب سپرده در صندوق‌های با درآمد ثابت)، سازمان بورس و نهاد‌های مالی اصلی‌ترین برنده‌های افزایش این ابزار مالی هستند؟

بی شک یکی از اصلی‌ترین مباحث مطرح شده در روز‌های اخیر در فضای اقتصادی، صنعتی و بازار سرمایه کشور، گمانه‌زنی‌ها در خصوص خروج معاملات فولاد و سیمان از بورس کالا و یا ادامه روند فعلی است.

متاسفانه در سال‌های گذشته، به دفعات شاهد تاثیرگذاری تصمیمات اتخاذ شده از سوی بانک مرکزی بر بازار سرمایه بوده ایم. عدم هماهنگی‌ها بین بانک مرکزی و وزارتخانه‌های مختلف، تغییرات مداوم سیاست‌های تاثیرگذار اتخاذ شده، مصاحبه‌های گاه و بی گاه مدیران بانک مرکزی و ...، تنها بخشی از چالش‌های فعالین بازار سرمایه و بازار‌های موازی با این نهاد مالی سرنوشت ساز است.

 بنابر در خواست‌های متعدد از سوی شما خوانندگان محترم، گزارش سوژه هفته را به بررسی شرایط بعضا نگران کننده شرکت‌های پرداخت الکترونیک اختصاص داده ایم. 

متاسفانه و برخلاف بازار‌های بورس جهانی که هر از چند سالی با ظهور تکنولوژی ها، صنایع جدید و بهره گیری از علوم نوین در تولید محصولات شرکت ها، هیچگاه جذابیت‌های سرمایه گذاری خود را از دست نمی‌دهند، ظاهرا سرمایه گذاران در بازار سرمایه ایران، محکوم به سرمایه گذاری مادام العمر در چند صنعت قدیمی، روبه افول و خام فروش نظیر صنایع پتروشیمی، پالایشگاهی، فولادی، معدنی، سیمانی و ...، آنهم با پایین‌ترین میزان بهره وری و بهره مندی از تکنولوژی‌های مدرن هستند.

بی شک یکی از چالش‌های تأثیرگذار ماه‌های گذشته بازار سرمایه کشور، تصمیمات دولت در خصوص افزایش قابل‌توجه نرخ گاز خوراک و سوخت مجتمع‌های پتروشیمی در سال جاری بوده است. اکنون، آیا زمان خانه‌تکانی در صندوق‌های بزرگ فرارسیده؟

احتمالا بسیاری از شما خوانندگان عزیز (چه سرمایه گذاران حرفه‌ای و چه سرمایه گذاران آماتور) به دفعات، واژه "لیدر" را در بازار سرمایه شنیده اید. اصولا لیدر‌ها در بازار‌های بورس بین المللی، سهام شرکت‌های بزرگ با شرایط بنیادی قدرتمند و کم نوسان می‌باشند که معمولا دارای بیشترین سهم از یک صنعت، ورود و خروج پول و به نوعی پیشرو در بازار و یا صنعتی به خصوص هستند

در گزارش سوژه این هفته سعی داریم تا ماجرای افزایش نرخ خوراک پتروشیمی‌ها را از زوایایی دیگر بررسی کنیم تا شاید پافشاری دولت بر لزوم افزایش نرخ خوراک پتروشیمی‌ها بیش‌ازپیش آشکار گردد.

شاید باورش دشوار باشد، اما در بازار سرمایه یکی از کشور‌های خاورمیانه به نام ایران، شرکت‌هایی که به دلیل انتصابات غیر تخصصی، سوء مدیریت، ناکارآمدی، عدم تطبیق پذیری با صنعت، ضعف مفرط در مدیریت نیروی انسانی و ...، قابلیت تحقق زیان‌های سنگین تا مرز ورشکستگی را دارند هر ۵ سال یا شاید هر ۳ سال، پاداشی کم نظیر دریافت می‌کنند.