آیا ایران آرژانتین دوم خواهد شد؟

صندوق بین المللی پول اخیرا پیش بینی کرده است که امسال تولید ناخالص داخلی ضعیف سه دهم درصدی خواهیم داشت. با وجودیکه این پیش بینی رقم کمتری نسبت به پیش بینی قبلی است ولی هنوز خوشبینانه است.  با در نظر گرفتن تاثیرات فزاینده تحریم ها باید کاهش تقریبا 20 درصدی صادرات نفت را انتظار داشته باشیم.  چنین کاهشی به تنهایی می تواند باعث 4 درصد کاهش در میزان تولید ناخالص داخلی شود. برای جبران این خسارت دیگر ابعاد اقتصادی باید بیش از 4 درصد رشد داشته باشند تا ما حداقل صفر درصد نرخ رشد را شاهد باشیم. 

برای مردم این سوال مطرح است که آیا ممکن است نوبت فروپاشی اقتصاد ما فرا رسیده باشد و آنچه در آرژانتین رخ داد گریبانگیر ما شود.  کاهش 4 درصدی تولید ناخالص داخلی آغازگز فروپاشی اقتصاد آرژانتین در دهه گذشته بود.  آنچه منجر به رکود شدید اقتصادی در آرژانتین شد با شرایط کنونی ما ارتباط چندانی ندارد ولی یک تشابه آشکار بین ما دیده می شود.  آرژانتین بطور همزمان با چند بحران اقتصادی مواجه شد.  برخی از این بحران ها از بیرون تحمیل شده بودند (بی ارزش شدن واحد پول برزیل) و برخی دیگر حاصل از سوءمدیریت و ناکارآمدی دولت بودند (عدم تغییر واحد پول، نظارت سست بر اخذ مالیات و بدهی غیر قابل کنترل کشور). احتمالا آرژانتین می توانست این مشکلات را تک تک حل کند و در واقع توانسته است در طول دهه گذشته بحران اقتصادی خود را با موفقیت مدیریت کند و میانگین رشد 7 درصدی را حفظ کند ولی شوک های جدی اقتصادی در ترکیب با هم باعث شد که اقتصاد آن کشور یک شبه از هم فروپاشد.  

اوراق قرضه ارئه شده توسط دولت های محلی به عنوان جایگزینی برای پول استفاده می شد و شبکه تهاتر و مبادله پایاپای گسترش یافت.  بانک ها با هجوم مردم برای تبدیل پول خود به ارز مواجه شدند.  سرمایه گذاران خارجی، سرمایه های خود را وقتی آرژانتین نتوانست وام های خود را بازپرداخت کند از آن کشور خارج کردند.  نرخ بیکاری از 25 درصد فراتر رفت و بیش از 50 درصد جمعیت زیر خط فقز قرار گرفتند و یک چهارم جمعیت آرژانتین حتی پس از پایان این بحران به مدت چهار سال زیر خط فقر بودند.  20 درصد کودکان در آرژانتین از سوءتغذیه رنج بردند.  

ما هم به این نقطه در حال نزدیک شدن هستیم.  مانند آرژانتین، دولت ما نخواهد توانست بین تمام چالش هایی که توسط بحران های مختلف اقتصادی بوجود آمده اند تعادل و توازن ایجاد کند.  چالش ها بیش از حد روی هم انباشت شده اند و جایی برای دور زدن آنها وجود ندارد.  یک قدم اشتباه می تواند سیلابی ویرانگر در پی داشته باشد.  

با این وجود، در مقامات مسئول هیچ احساس ضرورتی دیده نمی شود.  در کلام آنها مرتبا می شنویم که همه چیز خوب است و دلیلی برای اینکه نتوانیم به رشد اقتصادی 8 درصدی برسیم وجود ندارد.  آنچه مسلم است عدم درک آنها از لزوم اقدامات سریع برای تثبیت اقتصاد است. 

 نوشته شده توسط کرمانی