انقلاب نمی کردیم پیشرفته تر بودیم؟!

بخش تعاملی الف - سهراب زند 19 مرداد 93

این سخنان اگر چه برای این بیان گردیده است که هدف انقلاب ما در اصل معنویات است،-که حرف بسیار درستی است- اما به نظر می رسد باز هم دچار نوعی خطای استراتژیک است.

"اگر قرار بود مشکل اصلی ما، اقتصاد و مادیات باشد، انقلاب نمی‌کردیم بهتر بود؛ چرا که در آن زمان نه تحریمی دامن‌گیر ملت ایران بود و نه مشکل انرژی هسته‌ای داشتیم و الان در وضعیت پیشرفته‌ تری بودیم، زیرا از همان زمان قراردادهایی برای صنعت هسته‌ای منعقد شده و در حال اجرا بود.» (آیه الله مصباح یزدی، دیدار با اعضای مرکزی حزب مؤتلفه، خرداد ۱۳۹۳)

شاید اگر سخنان بالا را جناب آقای اکبر هاشمی رفسنجانی یا جناب آقای سید محمد خاتمی یا جناب آقای حسن روحانی بیان می کردند، اعتراضات زیادی را از سایت های انقلابی برمی انگیخت که اینان، انقلاب را عامل عقب گرد ملت ایران خواندند! یا برخی روزنامه های مدعی تیتر یک میزدند: فلانی مدعی شد: پست رفت کشور بخاطر انقلاب!

اما این سخنان اگر چه برای این بیان گردیده است که هدف انقلاب ما در اصل معنویات است،-که حرف بسیار درستی است- اما به نظر می رسد باز هم دچار نوعی خطای استراتژیک است.

این سخنان از سر دلسوزی و پر رنگ تر کردن نقش دین در خواسته های ملت است، اما به رغم خواسته گوینده محترم، این سخنان، آب به آسیاب مدعیان عقب ماندگی ایران بخاطر انقلاب و برپایی حکومت اسلامی ریخته اند. امری که اگر قابل اثبات می بود، اثباتش مطلوب بیگانگان است و بیانگر آدرسی غلط و اشتباه.

این ادعا که اگر انقلاب نمی کردیم الان وضع پیشرفته تری داشتیم، امری واقعی به نظر نمی رسد چرا که حکومت ایران بعد از انقلاب با تمام دشمنی ها، توطئه ها و فشارهای داخلی و خارجی و با تمام ایرادها و نواقص و آزمون و خطاهای مسئولین، از جهات زیادی پیش رفت خیره کنندۀ ای داشته است که با ادامۀ وضع قبل، و فقدان پیروزی انقلاب اسلامی ایران به آنها نمی رسید.

بله باید بگوییم اگر به دنبال آسودگی بودیم، انقلاب نمی کردیم و شاید آسایش ظاهری بیشتری داشتیم و این همه سختی، جانبازی و شهادت و ویرانی از سوی دشمن به مردم تحمیل نمی گردید.

اما مسئولین فعلی حرف از تقدم آسایش نزدند، حتی حرفی از تقدم اقتصاد بر ارزش ها و آرمان ها و دین نزده اند.

بخش عظیمی از مردم ما هم که به روحانی رأی داده اند این گونه نیستند که نان و آسایش را بر دین و استقلال و شرف ترجیح دهند. بسیاری از آنها حاضرند مشکلات را تحمل کنند اما نه مشکلات ناشی از بی تدبیری و بی مبالاتی برخی مسئولین. آن ها هشت سال جنگ، غائله های مختلف، گرانی، تحریم و... را تحمل می کنند اما اگر رای شان مخالف با کسی شد که ما فکر کردیم او است و جز او نیست، علت آن است که آن ها بی تدبیری و سروَری هر کس در هر سطح و اندازه ای را نمی پذیرند. منصفانه نیست مکرر به مردمی که به روحانی رای داده اند اتهام آب و نان پرستی و به ارزش ها و دین بی اعتنا بودن، زده شود.

بسیاری از مردم به خوبی می دانند که رییس دولت مکتب ایرانی و بیداری انسانیِ مورد حمایت جریان پایداری در ۸۴ و ۸۸، که چنان جلوه می دادند پیروزی اش مشحون به کرامات و معجزات است، نه پاسدار واقعی دین و انقلاب وارزش هایش بود نه اقتصاد و آب و نان¬شان که حالا ارزش ها را ول کرده باشند و دنبال نان رفته باشند. مردم، این دولت را هم در خلاف دین و ارزش ها نمی بینند و نمی دانند که به خاطر پشت کردن و بی اعتنایی به آرمان هایشان به آن رأی داده باشند.

قاطبه مردم ما از برخی مدعیان، بسیارانقلابی تر، عدالت خواه تر و مسلمان ترند که این همه سال پای کشور اسلامی شان ایستاده اند و به دنیا یاد داده اند ایرانی به دنبال همان می رود که می خواهد، نگاه به اختلاف سلیقه ها نکنید، نگاه به مدل مو و زنجیر گردن خیلی ها نکنید، ظاهر بسیاری از جوانان که فکرشان با من و شما یکی نیست و گاهی مصادرۀ برخی جریان های خاص سیاسی می شوند اما بسیای از آنان بخاطر آرمان های میهنی و اسلامی در تظاهرات ۲۲ بهمن شرکت می کنند، و یا از جنایات اسرائیل در غزه ابراز نفرت می نمایند. نگاه کنید به همین جوانان و مردمی که به روحانی رأی داده اند و در شب های احیاء چه حماسۀ عظیمی برای اسلام خواهی مردم ایران را در پیش چشم جهانیان و معاندین به دین به نمایش گذاشتند. مردمی که با باور انقلابی خود ثابت نمودند، دورۀ کاپیتولاسیون که هیچ، دورۀ سخن گفتن از موضع نابرابر نیز گذشته است.

مردم ما می دانند که به برکت انقلاب برای اولین بار بعد از چند صد سال جنگیدن و عادت کردن به شکست خوردن، ایران نوپا و آشفته از انقلاب که تحریم و تنها نیز گشته بود، با عراق تا دندان مسلح و مورد حمایت شرق و غرب جنگید و یک وجب خاک به دشمن نداد، چه نیرویی به جز انقلاب اسلامی و امام عزیز، و مدیریت و خودکفایی اقتصادی، این ملت را به چنین پیشرفتی رساند؟ این ملت عادت کرده بود که بجنگد و ببازد! اما این بار دهن متجاوز را با اربابان گردن کلفتش خورد کرد. اگر امروز اراذل و اوباش وحشی داعشی جرأت نزدیک شدن به مرزهای ایران را ندارند و تهدید ویران کردن مشهد برای هر ایرانی مسخره و خنده دار است، این پیشرفت نیست؟!

اسرائیل و آمریکا با داشتن بی نظیرترین امکانات نظامی و رعب آور ترین سلاح های جهان، هر وقت حرف از گزینه های روی میز می زنند، رهبر ما با اقتدار توی دهن آن ها می زند و آن ها با همۀ تحریم ها و زورشان نمی توانند حتی نانوایی های ما را بی نان کنند، مرغ و گوشت و لبنیات را از بازار جمع کنند، اذیتمان می کنند اما نمی توانند از پا درمان بیاورند، امروز خودشان اعتراف می کنند مغازه ها و بازار و خیابان های ایران به کشوری با این همه تحریم فلج کننده هیچ شباهتی ندارد!
این وضع استثنایی خیره کنندۀ ایران بخاطر انقلاب نیست؟! ایران مستقل امروز همان ایرانی نیست که در زمان شاه در مجلسش تصویب شده بود هر امریکایی هر جنایتی در ایران بکند، حتی اگر او شاه ایران را بکشد، قاضی ایرانی صلاحیت محاکمۀ وی را ندارند و او باید در امریکا و توسط آن ها محاکمه شود آیا ایران امروز همان ایرانی است که تصمیم گیری های اساسی ملتش در سفارت خانه های شرق و غرب رقم می خورد؟، اما حالا ظریف عزیز ما، پنج _ شش ابرقدرت دنیا را می نشاند پای میز تا با ساعت ها و ماه ها بحث و گفتگو بخواهند سر چند تا سانترفیوژ بیشتر و کمتر با ما بحث و دعوا کنند، همان کشورهایی که قبل از انقلاب، ایران و توانمندی اقتصادی - سیاسی اش را هیچ به حساب، نمی آوردند این پیشرفت بعد از انقلاب نیست؟!

تازه به اشتباه تصور شده است که صنعت هسته ای را داشتند دو دستی قبل از انقلاب به ما تقدیم می کردند! معنای توسعۀ وابسته و مستقل اینجا گم می شود، ما بعد از انقلاب به توسعۀ مستقل دست یافتیم که این بزرگ ترین پیشرفت است. بخاطر همین می گویند انرژی هسته ای را نمی توانند از ما بگیرند چرا که بومی است، اگر عربستان آواکس دارد برای کسی مهم نیست، اگر قبل از انقلاب هواپیما و ارتش قوی داشتیم، مهم نبود چرا که هزاران مستشار آمریکایی صنایع ما را کنترل می کردند، اما امروز ما با تمام تحریم ها به برکت باور انقلابی، پله های خودکفایی نظامی را یکی پس از دیگری طی می کنیم.

قبل از انقلاب رزم آرا (نخست وزیر وقت) می گفت ایرانی ها بدون کمک غرب یک لولهنگ (آفتابه) نمی توانند بسازند چه رسد به ملی کردن و ادارۀ نفت! حالا ایرانی به این باور رسیده است که از سیر تا پیاز صنعت و انرژی هسته ای را نانو را، ماهواره را خودش بسازد، تمام پیچ و مهره های آن را خودش ببندد، همان پیچ و مهره هایی که اوباما در مقابل چشم صهیونیست ها اعتراف می کند که می خواهد اما نمی تواند آن ها را از هم باز کند. این ها پیشرفت به خاطر انقلاب نیست؟! اگر همان تفکر قبل از انقلاب ادامه می یافت ایران پیشرفته تر بود؟!

این که امروز ایران در منطقه بجای اینکه سگ و ژاندارم امریکا باشد کشوری تأثیر گذار و بر هم زنندۀ معادلات استکبار جهانی است و غربی ها اعتراف می کنند که راه حل مشکلات منطقه از راه تعامل با ایران می گذرد، این ها پیش رفت بیشتر بخاطر انقلاب نیست؟ چرا همۀ این ها پیشرفت هایی است که هم مادی است و اقتصادی هم معنوی یعنی جنگ هشت ساله اش هم پیشرفت مادی است (خودکفایی در توان دفاعی و حفظ اقتدار و استقلال کشور) هم پیشرفت معنوی (عزم و ایستادگی الهی و نترسیدن از بزرگی ظاهری دشمن).

بعد از انقلاب به دستور امام جهت مبارزه با فقر و تبعیض و بی عدالتی، بلافاصله کمیتۀ امداد، جهاد سازندگی، بنیاد مستضعفان و بنیاد مسکن و حساب صد و... به راه افتاد و ساخت جاده و آب و برق و درمانگاه و مدرسه و... به سرعت در سراسر کشور و نقاط محروم آغاز شد. بماند که دشمنان این ملت یک شب ما را آسوده نگذاشتند اما بعد از جنگ کشوری که از رادیوهای بیگانه اعلام می شد که بخاطر اقتصاد تا چند ماه دیگر سقوط می کند، آنچنان در ساختن ویرانی ها و زیرساخت ها قدرت گرفت که رییس جمهورش سردار سازندگی لقب گرفت و مردم به دولت بعد برای توسعۀ سیاسی رأی دادند نه اقتصادی!

ایرانی که یک پل بدون نظارت مهندسان خارجی نمی ساخت در سد سازی رتبه های اولیه در جهان را یدک می کشد و اکنون فخر می فروشد که تجربۀ خود را به سایر کشورها ارائه می دهد.

کاش پای صحبت های مرد پا به سن گذاشته ای می نشستید که می گفت: جوان ها ندیدند که ما چه فقر و زجری می کشیدیم، از شهر تا روستا را ساعت ها پیاده از جاده های خاکی می رفتیم، بهداشت نبود فرزندان ما می مردند و ما چیزی نداشتیم تا آن ها را به شهر برسانیم، اما بعد از انقلاب داخل روستا تیر چراغ برق و آب لوله کشی و تلفن شخصی داریم.

با همۀ کاستی ها، بی تدبیری ها و راه طولانی که در پیش داریم، انقلاب و اسلام به مردم ما خودباوری و عزت و استقلال و پیشرفت داد و مردم ما روز به روز شاهد رشد فزایندۀ کشور بودند و البته هر جا که پس رفت داشتیم به خاطر انقلابی و اسلامی عمل نکردنمان بود. یعنی اگر اختلاس هزار میلیاردی شد بخاطر انقلابی و اسلامی نبودنمان بود. اگر صنایع ما خراب کار کرد بخاطر اسلامی نبودن مان بود اگر دروغ گفتیم ریاست طلب بودیم تهمت زدیم آزادی انتقاد و... را محدود کردیم، علتش اسلامی نبودنمان بود. هرجا که واقعا و نه از تظاهر، اسلامی و انقلابی بودیم حماسه آفریدیم و جهان را مبهوت کردیم و هر جا که اسلام را برای منافعمان مستمسک قرار دادیم و اسلامی عمل نکریدم خرابکاری شد و پس رفت کردیم مردم را به جان هم انداختیم یا دلسرد و دلزده نمودیم.

حالا باید پرسید واقعاً اگر انقلاب نمی شد و مردم بر سرنوشت خویش مسلط نبودند، امروز پیشرفت بیشتری داشتیم؟! انقلاب به مردم توان داد که اگر مسئولی مانند احمدی نژاد داشتند، دیگر به او رأی ندهند و کس دیگری را بیاورند حتی کسی که خوشایند خیلی از قدرتمندان نباشد. این نعمت را انقلاب اسلامی به ما داد.

مردم این ها را خوب می فهمند نباید پشت کردن به یک جریان سیاسی را پشت کردن به اسلام، ارزش ها و خون شهدا خواند.

ما باید به خود بیاییم و دقت کنیم که در چه جبهه ای مبارزه می کنیم:
مردم! اگر انقلاب نکرده بودید، الان در کشور پیش رفته تری زنگی می کردید!
شایسته نیست بخاطر تخریب رقیب و دعواهای سیاسی به این روز بیفتیم که انقلاب را مایۀ پس رفت معیشت و رشد کشور بدانیم