‌می‌دانیم که قرار نیست جناب عشقی و صیدی را با "گری گنسلر" رئیس کمیسون بورس و اوراق بهادار آمریکا مقایسه کنیم و به این موضوع نیز اشراف داریم که نمی‌توان همان انتظاراتی که از پرفسور و مدرس دانشگاه MIT داشت را از عضو هیات علمی دانشگاه آزاد شمال یا لیسانسه امام صادق داشت. اما بهتر بود کمی بیشتر در خصوص نحوه انتخاب و سوابق کاری افراد فکر می‌شد. سهام بانک صادرات که به اعتقاد و پیش بینی جناب صیدی در سال ۱۳۹۹، ارزشی معادل ۳ دلار داشت، امروز با قیمت و ارزشی معادل ۰.۰۰۳ دلار در حال دست و پا زدن در تابلوی معاملاتی است. امیدواریم که ایشان حداقل ادعایی در خصوص آینده شاخص کل و روند آتی بازار سهام نداشته باشند تا ما هم خیالمان راحت باشد که قرار نیست دارایی‌هایمان نصف یا بسیار کمتر از این شود.

جناب عشقی اشاره کردند که ما به دلیل محدودیت‌های موجود برای کارکنان سازمان بورس ناچار به پرداخت مزایا و پول‌های مفت بیکرانی هستیم. در این خصوص هم می‌توان گفت که به هر آن کسی که معتقدید قسم، ما هم دوست نداریم شما در این سازمان شاغل باشید که محدودیت‌هایی برایتان ایجاد شود.  مثلا با این مدارک عالیه از دانشگاه‌های امام صادق و پیام نور، قرار بود شما چقدر درآمد داشته باشید که وام ۳ میلیارد تومانی تنها بخشی از محدودیت‌های شما را جبران می‌کند؟

آنچه که این روزها، در بازار بورس ایران از آن به‌عنوان حمایت یاد می‌شود، بیشتر شبیه حق سکوت است، حق سکوت برای سهامدارانی که بدبخت شده‌ همین دولت و مصوبات شبانه و غیرکارشناسی‌اش هستند. بازاری که در تمام جهان از آن برای تأمین مالی دولت‌ها، صنایع و کسب‌وکار‌ها استفاده می‌شود، در ایران تبدیل به گداخانه‌ای شده که هر ماه، در انتظار تزریق قطره چکانی سرمایه و اعتبار از سوی دولت مفلوک، برای خرید سهام زیانده، شاخص‌سازی و ساکت کردن منتقدان است.

باور بفرمائید که معرفی کابینه پزشکیان، بیش از آنکه " آشتی ملی" را به ذهن تداعی کند، "کمای ملی" را یادآور می‌شود. افرادی با چنین اختلافات عمیق دیدگاهی و فکری را چگونه قرار است هم راستا کرد و کشور را از این بحران نجات داد؟ اگر مردم از عملکرد کابینه جناب رئیسی راضی بودند و کشور را در راه فتح قله‌های جدید می‌دیدند، به جناب زاکانی، قاضی‌زاده هاشمی، قالیباف و جلیلی که خود را از مریدان و رهروان ایشان معرفی می‌کردند، رأی می‌دادند نه به شما که خود را مخالف سیاست‌ها و عملکرد ایشان معرفی می‌کردید؛ اما از وزرای ایشان استفاده می‌کنید. " مگر کابینه کشور، پرتفوی بورسی است که از هر حزب و صنعتی، چند سهم به یادگار انتخاب کرده‌اید؟ چه خوب است که شما می‌دانید که نمی‌دانید"

آیا تا به حال، در نمایشگاه بین المللی صنعت مالی (بورس، بانک و بیمه) شرکت کرده‌اید؟ ده‌ها میلیارد تومان هزینه صرف شده ساخت غرفه‌های رنگارنگ نهاد‌های مالی بازار سرمایه، بانک‌ها و بیمه را از نزدیک دیده‌اید؟ 

بی‌تردید عیار تحلیلگران و آنالیزور‌های اقتصادی و مالی بازار سرمایه را می‌بایست در بازار‌های نزولی و حتی راکد محک بزنید نه در بازار‌های مثبتی که همه با ارتباط مسقیم یا غیرمستقیم به چند سفته‌باز، خود را نخبه و نوستارداموس زمان می‌نامند. ضرب المثل معروفی در وال‌استریت می‌گوید: "در گردباد، حتی شترمرغ‌ها هم پرواز می‌کنند".

تنها با یک حساب سرانگشتی برای حفظ شرایط کنونی کشور در صنعت نفت، گاز، برق و آب، نیاز به ۷۰۰ میلیارد دلار سرمایه نا قابل داریم. کسی می‌داند اگر این سرمایه گذاری ۷۰۰ میلیارد دلاری در صنعت آب. برق، نفت و گاز در چند سال آینده انجام نشود چه چیزی در انتظارمان خواهد بود؟‌ ای کاش شهید رئیسی زنده بود و اطلاعیه‌های کدال را در روز‌های داغ تابستان می‌خواند. می‌دید که چگونه علی رغم آنکه برخی شرکت‌های کوچک ورشکسته به مدار تولید برگشتند، ولی شرکت‌های تولیدی بزرگ کشور یکی پس از دیگری به دلیل نبود برق به تعطیلی کشیده می‌شوند؟

درست پس از انقلاب و در حالی که شاخه دانشگاه هاروارد در تهران به دانشگاه امام صادق و مدیریت آن به جناب آیت الله کنی سپرده شد، ما خاندوزی‌ها، عشقی‌ها، عبدالملکی‌ها، جبلی‌ها و …، را تربیت کردیم و دانشگاه هاروارد اما، مریم میرزا خانی، کامران وفا، ساموئل وبر، جمیز راسل، الیوت، باراک اوباما، مارک زاکربرگ و بیل گیتس‌ها را به دنیا معرفی می‌کرد. به نظر شما جهت سنجش و ارزیابی هوشی و توان علمی روسای آتی بانک مرکزی، سازمان بورس، وزارت اقتصاد و بسیاری دیگر از سمت‌های کلیدی کشور، سوال در خصوص نحوه تیمم و غسل با اهمیت‌تر است یا ارزیابی‌های مربوط به قدرت حل مسائله، ضریب هوشی و شناخت اعداد؟ 

۶۰ درصدی که یقین دارند با نحوه حکمرانی کنونی و سیاست‌های نهادینه شده در کشور، امیدی به بهبود وضعیت کشور نیست، ۶۰ درصدی که از اصلاح‌طلب و اصولگرا گذشته‌اند و آن‌ها را سر و ته یک کرباس می‌پندارند، ۶۰ درصدی که از معضلات اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی به تنگ آمده‌اند و یقین دارند اگر کسی در این ساختار می‌توانست اوضاع را سامان دهد در این ۴۵ سال این کار را کرده بود، ۶۰ درصدی که نه وعده‌های جذاب تحویل گوشت درب منزل، یارانه‌های مبتنی بر طلا، سبد‌های کالای رنگین، حاملگی‌های رایگان و ...، وسوسه‌شان می‌کند و نه نقل قول‌های فراوان از قرآن و نهج البلاغه.

شاید با اهمیت‌ترین موضوع انتخابات سپری شده حتی بیش از نحوه تقسیم آرا، مشارکت پایین مردم در انتخابات ریاست جمهوری بود. حتی دو قطبی محدود ایجاد شده نیز، نتوانست آن چنان مردم را متقاعد به حضور در پای صندوق‌های رأی کند. آنقدر یأس و ناامیدی درخصوص نقش مردم در نحوه مدیریت و حکمرانی در کشور جدی به نظر می‌رسد که می‌توان انتخابات ۸ تیر ۱۴۰۳ را نقطه عطفی در تاریخ چندین ساله حاکمیت به روش جمهوری دانست.

اساتید با چنان ظرافتی روز ۹ تیر ماه را به عنوان روز لغو دامنه نوسان ۲ درصدی انتخاب کرده اند، گویی خیالشان بابت انتخاب رئیس جمهور در دور اول راحت است. فرض کنیم کار جناب زاکانی، قاضی‌زاده هاشمی و جلیلی به دور دوم انتخابات بکشد، تکلیف ریسک سیستماتیک چه می‌شود؟ این دوستان ریسک دارند یا ندارند؟ پزشکیان چه؟ قالیباف یا پورمحمدی چطور؟ از نظر اساتید سازمان بورس و بچه‌های بالا، او پرریسک محسوب می‌گردد یا کم‌ریسک؟ امکان دارد سازمان بورس با انتشار اطلاعیه‌ای در سامانه کدال به طور شفاف اعلام نماید، کدام کاندید‌اها دارای ریسک سیستماتیک و کدام یک فاقد ریسک سیستماتیک محسوب می‌شوند تا ما هم بدانیم در صورت پیروزی هرکدام باید بفروشیم یا بخریم؟

یکی نقش قصاب را بازی می‌کند و گوشت درب خانه‌ها تحویل می‌دهد، دیگری با اشاره‌های پیاپی به نهج البلاغه قرار است حکومت علی را برقرار نماید. یکی قرار است تمام تجربیات سخت خود در جنگ، نیروی انتظامی و خلبانی را به کار گیرد تا مدیریتی نرم در کشور برقرار سازد و دیگری انگار به دنیا آمده تا پوششی برای دیگران باشد و ظاهرا نمی‌تواند به عنوان شخصیتی مستقل به مردم و انقلاب خدمت کند. واقعا درک اینکه فعالان بازار سرمایه به کدام یک از صحبت‌ها و سوابق درخشان این کاندید‌اها در حوزه بازار سرمایه دلخوش کرده‌اند دشوار است. اما لطفا بابت این کاندید‌اهای همیشه در صحنه به هم بی‌احترامی نکنید. امیدوارم اگر خدای ناکرده، روزی که کاندیدای محبوب‌تان رئیس جمهور شد و همچنان شاهد نابودی بازار سرمایه بودید، از نحوه برخوردتان با سایر سهامداران خجالت نکشید.

چرا قرار است همه چیز در این مملکت تصنعی، دستوری و خارج از مکانیزم‌های بازار آزاد باشد. ذات بازار بورس را با محدودیت دامنه نوسان به سخره می‌گیریم تا به جامعه این سیگنال را بدهیم که فقدان اتفاقی رئیس جمهورمان، اول از همه، باعث تزلزل بازار‌های مالی می‌شود. شاید اگر شهید رئیسی در طول ۳ سال ریاست جمهوری خود اوضاع وخیم اقتصادی را از منفی ۸۰ به منفی ۴۰ تقلیل داده بود ما هم درگذشت ایشان را بسیار تاثیر گذار بر بازار‌های مالی قلمداد می‌کردیم، اما ...

بررسی دو سناریوی محتمل انتخابات ریاست جمهوری و تأثیر آن بر اقتصاد و بازار سرمایه: از اولین روز کاری در سال ۱۴۰۳ تاکنون، حتی یک روز توانسته‌اید بدون استرس و دنبال کردن خبری ناگوار، به پرتفوی سهامتان نگاه کنید؟ حمله به کنسولگری ایران، حمله موشکی ایران، حذف معافیت‌های مالیاتی، کاهش شدید سودآوری شرکت‌های بزرگ، سقوط بالگرد رئیس جمهور و این بازی ادامه دارد...

باور کنید دیگر حالمان از واژه شفافیت به هم می‌خورد. انگار دیگر عادت کرده‌ایم که پس از انتشار هر اخباری از اختلاس‌های بزرگ، فساد‌های مالی هنگفت و ضرر‌های باورنکردنی ناشی از ناکارآمدی مدیران، مصاحبه‌ای در خصوص شفافیت و شفاف‌سازی بشنویم. اکنون نوبت به جناب رضامراد صحرایی رسیده است که شفافیت صندوق ذخیره فرهنگیان را بهانه‌ای برای فروش لاشه به‌جامانده از این صندوق ورشکسته، به سرمایه‌گذاران متضرر و بیچاره بازار سرمایه قرار دهند. یادتان باشد اگر دارایی‌های ارزشمندی در صندوق ذخیره فرهنگیان باقی‌مانده بود، تا بربادرفتن و سوءاستفاده کامل از آن (خوردن و بردن)، خبری از بورس و بازی شفاف‌سازی نبود.

سیگاری‌های عزیز، با توجه به قطع امید کامل و شرایط وخیم درآمد‌های دولت در سال ۱۴۰۳، مالیات ۱۸.۰۰۰ میلیارد تومانی شما بزرگواران کمکی شایان به ملت رنج کشیده ایران است. سیگار خود را ترک نکنید و کارمندان دولت و صندوق‌های بازنشستگی را از الطاف بیکران خود محروم ننمایید. امید ما اول به مالیات حقوق کارگران و کارمندان بی نواست و دوم به شما بزرگواران.

راستی از کجا می‌دانید که اگر ریاست جناب عشقی تمدید نمی‌شد، فردی با دانش تر، متخصص‌تر و مدیرتر جایگزین ایشان می‌شد؟ از کجا معلوم که یکی دیگر از فارغ التحصیلان دانشگاه بین المللی و جهانی امام صادق و هم قطاران جناب خاندوزی سکاندار سازمان بورس نمی‌شد؟ مگر دراین کشور کسی آمده که از قبلی بهتر باشد؟

سرمایه‌گذاری نیاز به ثبات و چشم‌انداز روشن اقتصادی و سیاسی دارد. در غیر این صورت، حتی با وجود دستیابی به بازدهی‌های مطلوب، به دلیل سطح بالای استرس و اضطرابی که به خود وارد می‌کنیم، همه بازنده‌ایم. احتمالاً شما نیز در خصوص بسیاری از معامله‌گران و سرمایه‌گذارانی که دچار بیماری‌های لاعلاج شده‌اند، کم نشنیده‌اید، پس تا دیر نشده فکری به حال خود کنید.

اکنون شما قضاوت کنید، در بازار سرمایه‌ای که نهاد‌های تصمیم‌گیرنده‌اش، کوچک‌ترین دخالت و قدرتی در دفاع از منافع سرمایه‌گذارانش ندارند و دولت گاه‌وبی‌گاه با تغییرات خودسرانه در نرخ‌گذاری‌هایش، سود شرکت‌هایش را کاهش می‌دهد، می‌توان در انتظار ورود سرمایه و سرمایه‌گذارانی جدید بود؟ به نظر شما در سال آینده که کسری بودجه به‌مراتب بیشتر از سال ۱۴۰۲ می‌باشد، شاهد چه هنرنمایی‌ها و سوپرایز‌هایی از دولت برای بازار سرمایه خواهیم بود؟ 

متأسفانه، علی‌رغم آنکه بسیاری از آحاد مردم به طور مدام در کوچه و بازار، تاکسی، مجالس خانگی و... دم از بی‌سوادی و ناآگاهی مسئولین و مدیران کشور می‌زنند، جیب‌هایشان، بارهاوبار‌ها و با روش‌های مختلف توسط همین مسئولین به‌اصطلاح کم‌سواد، خالی می‌شود. دراین‌خصوص که باتوجه‌به تورم خجالت‌آور و افزایش نرخ دلار، سهام برخی شرکت‌ها (و نه بسیاری از شرکت‌ها) در محدوده‌های قیمتی جذاب و ارزنده‌ای قرار دارند، ما نیز با مسئولین کشور هم‌نظریم، اما اینکه دولت به دلیل اوضاع وخیم نقدینگی، چه زمانی و چگونه از مواضع خود عقب‌نشینی نماید و یا با وضع قوانین غیرکارشناسی در چه صنایعی نقره‌داغمان کند، مشخص نیست.